გაბროს ბლოგი . . .

Tuesday, July 2, 2013

,,,

...............

ცამ დაიქუხა და მზეს და ზღვას დასწერა ჯვარი...

ადამიანი ეგოისტი რომარ იყოს მზე მთვარეზე იქორწინებდა და წვიმის ნაცვლად ვარსკვლავები დაეშვებოდა ციდან...

...

(გრიშა) (გაბო)

_გურამ გამარჯობა!

_გაგიმარჯოს გაბო...

_შეყვარებული როგორ გყავს? _ ნიშნისმოგებით კითხა გაბრიელმა.

_რავი... მე რო გამიხარდება, აი ისე...

_და შენ როგორ გიხარია? _ თითქოს სერიოზული ხმით იკითხა ისევ...

_აი... ბედნიერი როა ის მიხარია...

_და შენ რატომ ხარ მოწყენილი?

_არა... ის სხვასთანაა ბედნიერი...

_და რატო არ გიხარია?

_ააა?!

_უკაცრავად...

...................

. . .

მე დაგხატავდი სარკმლის უკან ამოფარებულს... შიშველ ლოლოებს დაადნობდა მკრთალი ხელები...

მე დაგხატავდი უკანასკნელ გაელვებისას როცა შენს ცრემლებს დაფარავდა წვიმის წვეთები...

Saturday, May 11, 2013

უშენოდ...

წამები შლიან მარადისობას,

მოგონებები მთვარისკენ რბიან,

კვლავ უიმედოდ გავყურებ ზეცას,

კვლავ უშენობით მევლება სიო,

რომელსაც შენი სახელი ჰქვია...

მთვარესაც წაშლის დილის ნათება,

ალბათ ოდესღაც გიწოდებ წარსულს...

მინდა ამ ღამით თავი მოვიკლა

გადავეჩეხო უძირო უფსკრულს!..

მინდა ამ ღამით უკანასკნელად,

რომ გავიგონო ჩვეული ხმები,

ისევ ცას ვუმზერ, და უბედობა

კვლავაც დამცინის...

აღარ ჩანს გზები...

შენ შემაყვარე ზამთრის პირას, ხეზე შემორჩენილი შემოდგომის უკანასკნელი ფოთოლი, რომელსაც შენი თმების სუნი აქვს...

შენ შემაყვარე შემოდგომის წყვდიადში ჩაძირული მზის ყურება და მზისგან მოჭრილი თვალების შუქი, რომელშიც შენი თმების ფერი ელვარებს...

მე მიყვარდა გაზაფხული... თბილი მზე და დილის ვარდი (რომელსაც შენი თმების სურნელი ასდის...)

ეხლა კი მე ვდგევარ გზაში, სადაც უმოწყალოდ დაჰქრის ქარი... და გაგეყარე მხოლოდ იმიტომ, რომ... უნებურად... ისე, ჩემთვის... სულ შემთხვევით... .......... ...

Monday, April 22, 2013

Inspiration ...

ალუბლების სიმწვანეში
ვხედავ შენს თმებს
როგორც....
შემოდგომის უღრან ტყეში
უსულგულოდ ჩამოვარდნილ
უკანასკნელ ფოთოლს...

Saturday, March 30, 2013

Inspiration

თითქოს, სიკვდილზე წამით ნაკლებია სიცოცხლე,
თითქოს, მომბეზრდა ცხოვრება და მაინც გეტრფი...
თითქოს, მანუგეშებს სევდა და ოცნებებს მიქოლავს იმედი,
თითქოს, წამია სიცოცხლე და შენახარ რაღაცით მეტი...

30/03/13.წ.

Monday, March 25, 2013

ქუჩას მივყვები აუჩქარებლად... ქარია... საიდანღაც მოისმის განაწყენებული ძაღლის ყეფა... სიმწვანე... სისპეტაკე... სიცივე... კრთომა და თრთოლვა... ყურში გამდნარი აკორდები... სიცარიელე და მარტოობა გამხილდა და დავუმეგობრდი... გვიყვარს მე და ქუჩას ერთმანეთი... რადგან ამ წუთას ორივე ცარიელი ვართ...

ცივ ქუჩას უკანასკნელი ტოვებს მათხოვარი და უკანასკნელი გამვლელისგან, ეჭვი მაქვს უკანასკნელად ითხოვს უკანასკნელ ხურდას... ფულის წამოღება არც მიფიქრია, ვიფიქრე, ასეთ დროს არაფერში დამჭირდებოდა... მაგრამ თუ დაიჯერებთ ყველაზე მეტად ახლა მინოდა მქონოდა... სიცივე და სირცხვილი... ერთად მათრთოლებს და მყინავს... ხშირად მივარდება კალამიც ხელიდან, ისევე როგორც მას __ უკანასკნელი გროში... ან კიდევ უცნაურ მონახაზებს ტოვებს ფურცელზე, ისევე როგორც ის ქალი __ ქვაფენილზე...

გახეული ჯიბის სარჩულში უკანასკნელ თეთრს წავაწყდი... სიხარულისგან ცას ვეწიე... თრთოლვამ და სირცხვილმა თავი დამაღწიეს...

თბილისის ბნელი ცა ურცხვად დაეფარათ თეთრ ღრუბლებს... მომაგონდა ერთ წყნარ ადგილას მდგარი საყდარი... როცა გვერდს გავუვლიდი სულ მიტაცებდა მისი სიმარტოვე... იმ საყდრისკენ ავიღე გეზი... შორიდანვე, სარკმელში ვხედავ ხატის წინ მოკიაფე სანთელს... იმედით და რწმენით შევიმოსე... ვუახლოვდები... მიდამო მქრქალი შუქით იყო სხივმოფენილი... სანთლის შუქი ფორმას იცვლის, ზოგჯერ დიდია, ზოგჯერ პატარა, ხან ცისკენ მიაპყრობს სხივს, ხან კიდე ირგვლივ ჰორიზონტს მინათებს...

_რა საოცარი სიტყვაა არა? __ჰორიზონტზეა მარადიულად, განუყოფელი წყევლა და ლოცვა...

_უცებ ვიგრძენი რომ პრობლემა ჩემში იყო... მიზეზი კი იმ უცნობში... თვალზე ცრემლი მომდგარიყო... ცოტაარიყოს გამიკვირდა... თანაც თავსაც მშვენივრად ვგრძნობდი... სათვალის ქვეშ, თითით მოვიცილე ეს უცხო სხეული... საყდარს მივუახლოვდი... ცოტაარიყოს ციოდა... ალბათ უკეთეს ადგილს ვერც ვიპოვიდი სითბოსა და სულიერი სიმშვიდის მისაღეებად...

ცას ავხედე... ღრუბლები ჩემს თავზე მოგროვილიყვნენ... წინ რაღაცამ გაირბინა... თამამად შევაღე საყდრის ჭიშკარი... მაგრამ.... ვაი, რომ ვერ შევაღე... ჭიშკარს შევეხეთქე იმედმინდობილი... საყდრის ჭიშკარზე მძიმე და ხმაურიანი ბოქლომი აჩხრიალდა... სინათლე მალევე დამიბრუნდა და სიბნელეში უცნობი, საშიში თვალები დავინახე... მხოლოდ თვალები... უცნობი და ამაზრზენი... გული მეც იგივე გრძნობით ამევსო... უკან შემოვბრუნდი... ცოტა გავიარე და კვლავ ცას ავხედე... ღრუბლებმა, თითქოს ტრიუმფი განიცადესო... ელვისებურად მიჰქროდნენ აღმოსავლეთისკენ... მე კი... მე, კიდევ ერთხელ ვიგრძენი მარტოობა... ჩემმა სხეულმა კი __ სიცივე...

25.03.2013.წ.
02:02:55... . . .