...

ავტოპორტრეტი

ავტოპორტრეტი

ანა

უშინაარსობავ...

უშინაარსობავ...

      უშინაარსობავ... თუმცა რა დროს ეგაა...

      დრო... _ გამოუყენებელი სიმდიდრე...

                                   წუთი... _ დაუხურდავებელი მონეტა...

     ყვითელი.... არა, შემოდგომა უკვე დიდ ხანია წარსულს ჩაბარდა...

     _ფანჯარა დახურეთ! ცივა...

   _ყინვასავით   მოუთოკავმა   ხმამ  უნებლიედ  გაატანა  ძვლებში...  უკმაყოფილო, ამაზრზენი სიჩუმე...

     სადღაც ყრუდ გაისმის მეცხრეს ფინალი... დიდი ლუდვიგი... _კი ეგაა... _უცებ უკან მივიხედე... მაგრამ თვალწინ დროთა სიშავით შეთეთრებული, დაცვარული მინა შემეფეთა... ბრბო ჩემ წინ მოკალათებულიყო... აჰაა, ქვეცნობიერად დამემოწმა ჩუმი "მე", სადღაც კუთხეში რომ მიმალულიყო... ანშლაგი, ჩოჩქოლი... დროზე განაწყენებულ ადამიანთა უწმაწური, თუმცა უკვე წესად ქცეული, მშობლის ამაგის "დაფასება"...

     კადრები კადრებს მისდევდა... უცებ ჩემი თავი მომელანდა... ის, უძრაობის სარკეში საკუთარ თავს უცქერდა და მასზე შორს, სადღაც, უსასრულობისკენ იყურებოდა...

     ძველ წიგნაკში ჩანაწერი ფრაზა გამახსენდა... "კაცი, რომელიც შორს იხედებოდა... ერთი შეხედვით მიზანდასახული გეგონებოდა, მაგრამ მისი სწორუპოვლობა სიშტერის შთაბეჭდილებას უფრო ტოვებდა...". .  .   .  

სარკეში ამ კაცს თვალი ავარიდე და გაურეცხავ მინას ვესროლე დაბინდული მზერა... ფინალი დასასრულს მიუახლოვდა, როცა...

     _ეჰ... სად წახვედი?... სად დაიკარგე მოდი აქ, ნუ გამირბიხარ, ნუღა მემალები, გამოჩნდი...  _ქვეცნობიერებამ სიშიშვლიდან იფეთქა... აი უკვე ჩემთან ხარ, აქ ნურაფრის გეშინია...

     ხელში ვგრძნობ მის მაჯისცემას , მაოცებს მისი გაუცხოვება... წყნარი სიმშვიდის ფონზე სმენა გაირინდა... მუსიკალური ნაწარმოების მშვიდი, ლირიკული მელოდია, ადაჟიო, ნელა შემოიჭრა ჩემში... სულისაღმძვრელი სურვილით გაინაბა გონება, ისევე როგორც მისი მაჯისცემა...

     სამუელის ლირიკა სიმებიანი საკრავთათვის... მეთერთმეტე ოპერიდან... ტანში მაჟრჟოლებს მისი მოსმენა... მთრთოლავს... მაჩუმებს... მყინავს...

გაუცხოვება...

* * *

შენს გამოხედვას ვეღარ უძლებს ეს ჩემი გული,

თითქოს მაგ თვალებს ვადარებდე ვარსკვლავთა ცვენას,

აიშლებიან გზააბნეული შენზე ფიქრები,

უფალს შევთხოვე შენთან ერთად ცაში აფრენა...

შეირყევიან უცაბედად თეთრი ვერხვები,

ქუჩის ნაპირებს ოქროსფერებში რთავს შემოდგომა,

ბნელ ჯოჯოხეთში უშენობას ვერ შეველევი,

სიხარულისგან ცრემლებს დავღვრი წმინდა სანთლებად...

მომენატრება ბნელ ტკივილამდე შენი დანახვა,

მაოცებს შენი შავი თვალების გამონათება,

და გზააბნეულს მაგონდება შენი ტრფიალი,

ზეცას შევთხოვე, უკიდეგანოს, შენი დალოცვა...

  

                              13.01.2013.   23:54:49     ; )                    

                                                                                   ბექა ფხაკაძე

          

გაუცხოვება...

* * *

შენს გამოხედვას ვეღარ უძლებს ეს ჩემი გული,

თითქოს მაგ თვალებს ვადარებდე ვარსკვლავთა ცვენას,

აიშლებიან გზააბნეული შენზე ფიქრები,

უფალს შევთხოვე შენთან ერთად ცაში აფრენა...

შეირყევიან უცაბედად თეთრი ვერხვები,

ქუჩის ნაპირებს ოქროსფერებში რთავს შემოდგომა,

ბნელ ჯოჯოხეთში უშენობას ვერ შეველევი,

სიხარულისგან ცრემლებს დავღვრი წმინდა სანთლებად...

მომენატრება ბნელ ტკივილამდე შენი დანახვა,

მაოცებს შენი შავი თვალების გამონათება,

და გზააბნეულს მაგონდება შენი ტრფიალი,

ზეცას შევთხოვე, უკიდეგანოს, შენი დალოცვა...

  

                              13.01.2013.   23:54:49     ; )                    

                                                                                   ბექა ფხაკაძე

          

გზააბნეული...

*  *  * 

მე მენატრება შენი დანახვა,
მაოცებს შენი მკრთალი თითები,

გზაზე მივდივარ დავეხეტები,

ბნელ გზას მინათებს ლამპიონები...

ქუჩაში ვდგევარ, და გზა არსით ჩანს,

ჰაერში ფრთხება ფრთები ყვავების,

რომ მიგატოვო, მითხარი რა ვქნა,

რაღა ვქნა, როცა არ გეყვარები...

მე და სიბნელე მივყვებით ღამეს,

სიჩუმე ყვირის სადღაც, ფანჯრიდან...

როცა მოვკვდები, არ შეგაწუხებ,

ვერ შეგაწუხებ ცივ სამარიდან...

ადამიანობს ყველა ვერაგი, 

დაბორიალობს სარკინოზები,

დაღამებისას მელანდებიან 

ფრთებშემოსხმული ანგელოზები...

გაშმაგებული მივწვდები ყურმილს...

გაშმაგებული ბოლთას სცემს ქნარი...

შემომადნება ხელში ყურმილი 

და პასუხს არ მცემს არც ერთი ქალი...

კრძალვით, შემკრთალი გადაშლი ალბომს,

სურათებს ხედავ, ნახავ ვბერდებით...

-ნუ მომიგონებ როცა დახედავ,

დახედე, როცა მოგაგონდები...

                           

                                                                         ბექა ფხაკაძე

kleopatra...

მარიამ...

new wave...

გზააბნეული...

გზააბნეული...

*  *  * 

მე მენატრება შენი დანახვა,
მაოცებს შენი მკრთალი თითები,

გზაზე მივდივარ დავეხეტები,

ბნელ გზას მინათებს ლამპიონები...

ქუჩაში ვდგევარ, და გზა არსით ჩანს,

ჰაერში ფრთხება ფრთები ყვავების,

რომ მიგატოვო, მითხარი რა ვქნა,

რაღა ვქნა, როცა არ გეყვარები...

მე და სიბნელე მივყვებით ღამეს,

სიჩუმე ყვირის სადღაც, ფანჯრიდან...

როცა მოვკვდები, არ შეგაწუხებ,

ვერ შეგაწუხებ ცივ სამარიდან...

ადამიანობს ყველა ვერაგი, 

დაბორიალობს სარკინოზები,

დაღამებისას მელანდებიან 

ფრთებშემოსხმული ანგელოზები...

გაშმაგებული მივწვდები ყურმილს...

გაშმაგებული ბოლთას სცემს ქნარი...

შემომადნება ხელში ყურმილი 

და პასუხს არ მცემს არც ერთი ქალი...

კრძალვით, შემკრთალი გადაშლი ალბომს,

სურათებს ხედავ, ნახავ ვბერდებით...

-ნუ მომიგონებ როცა დახედავ,

დახედე, როცა მოგაგონდები...

                           

                                                                         ბექა ფხაკაძე