ჩემთვის უბრალოდ 14 თებერვალი...

ჩემთვის უბრალოდ 14 თებერვალი...

  დღეს დილით მივიღე შეტყობინება:

     „ვალენტინობას გილოცავ, მუდამ სიხარულით, ბედნიერებითა და სიყვარულით გეცხოვროს... შენს გულს ეს წმინდა და ჭეშმარიტი გრძნობა სიცოცხლის ბოლო წუთამდე აძლიერებდეს... ცხოვრების სტიმულს გმატებდეს და მთელ სხეულსა და გონებას ამ გრძნობით გიფორიაქევდეს,,, სიყვარული ხომ ის არის, რასაც არაფრის ყველაფრად ქცევა შეუძლია...

     გწამდეს... მთავარია მიენდე ხმას გულისა, რომელიც გიჩვენებს გზას მარადიულობისა და ჭეშმარიტებისაკენ...“

     __ რაღაცნაირად გავთბი... ცოტაარიყოს მეუცხოვა... პასუხიც კი არ მიმიწერია, ან კი რა უნდა მეპასუხა? ნომერი __ უცნობი... მეკითხა, რომ _ გმადლობთ, მაგრამ ვერ გიცანითქო?...

   ... მერე შემეშინდა... იმედგაცრუების შემეშინდა... და პასუხის __ უკაცრავად ნომერი შემეშალა. .  .   .    .     .        

        

სულის სიმები...

სულის სიმები...

     ღამეა ჩვეულებრივი... ცა__ოდნავ ოფიციალური... თავისი ვარსკვლავებით... ალაგ-ალაგ ნატიფი ღრუბლებიც გამოჩნდებიან ხოლმე...

                               ..... ცეცხლოვანი ტანგო აზარტში შედის...

     ღამის სისადავეში სარკმლიდან მოსჩანს ბინის თავზე უხერხულად შემომჯდარი, მორცხვი, ფერმკრთალი მთვარე...

                                                                      ..... ვჩქარობ.....

     საცაა ბინაში ჩაესვენება... ჩემს ყოველ სიტყვას მას ვეკითხები... უკვე ფეხზე ვდგები, არადა მუხლს უნდა ვიყრიდე მის წინაშე... ის თავის ადგილს უბრუნდება, უფრო კი მე ვდგები ფეხის წვერებზე...

                     ..... ცეცხლოვანი ტანგო აზარტში შედის...

                                                                 შთა(ს) გონება ვეღარ უძლებს...

     მატერიალური ღირებულებები არასოდეს მხიბლავდა, მხოლოდ დღეს ვინატრე მქონოდა დიდი სახლი საიდანაც მუდამ შემეძლებოდა მისი დანახვა...

                     ..... ტანგო ლირიკამ შეცვალა...

                                 __დღეს ის ჩვეულებრივი იყო, მაგრამ მაინც გამორჩეული...

    მახსენდება მისი ბუნდოვანი, ჩრდილში მყოფი მეორე ნახევარი... თითქოს ისიც კანონზომიერებით რომ მიისწრაფოდა სრულყოფილებისკენ...

                     ..... სიმყუდროვეში საიდუმლო ბაღის ლირიკა იღვრება...

                                  __ო, როგორ მახსენდება მე... ის...

     დღეს განსაკუთრებით მარტოსული მეჩვენა... უწინ, როცა ვხედავდი მე მას, ვცდილობდი ჩემთვისაც მოექცია ყურადღება... დღეს კი ის მხოლოდ მე მიყურებდა...

       ..... მახსენდება, მახსენდება და მტკივა...      მტკივა ო, როგორ მე ის...

                      ..... სასულე ორკესტრი ეშხში შედის...

     ყვითელ ავტობუსებს კვლავ გადააქვს ქვეყნის მომავალი დარდი და სევდა... კონტროლიორიც მორიგ ჯარიმას ამოუწერს დაბნეულ და დარცხვენილ სევდას...

          __ყველა რომ ასე პირნათლად ასრულებდეს თავის ვალს, მჯერა რომ...

      ვიოლინოების შეხმატკბილებული ლეგატოები უტეხად ცდებიან უკიდეგანო სულის საზღვრებს...

     თუკი ორი მთვარე იქნებოდა ცაზე, ალბათ ერთს შენს სახელს დავარქმევდი... ამ უკანასკნელს კი __ „სულის სიმებს“   ... ასე ურცხვად რომ უყვარს მასთან თამაში...

მარიამის ლექსისი მოტივზე :)

ნაწვიმარ ქუჩებს შენკენ სავალ გზებს ვეკითხები,

წვიმის წვეთები გამანდობენ უთვალავ დარდებს,

მხრებს მისველებენ და მეც ლაღად ვესაუბრები,

ირგვლივ ვერ ვამჩნევთ ათასობით ქოლგიან გამვლელს...

                                                                                                                    03/02/13