სულის სიმები...
ღამეა ჩვეულებრივი... ცა__ოდნავ
ოფიციალური... თავისი ვარსკვლავებით... ალაგ-ალაგ ნატიფი ღრუბლებიც გამოჩნდებიან ხოლმე...
..... ცეცხლოვანი ტანგო აზარტში შედის...
ღამის სისადავეში სარკმლიდან
მოსჩანს ბინის თავზე უხერხულად შემომჯდარი, მორცხვი, ფერმკრთალი მთვარე...
.....
ვჩქარობ.....
საცაა ბინაში ჩაესვენება...
ჩემს ყოველ სიტყვას მას ვეკითხები... უკვე ფეხზე ვდგები, არადა მუხლს უნდა ვიყრიდე
მის წინაშე... ის თავის ადგილს უბრუნდება, უფრო კი მე ვდგები ფეხის წვერებზე...
..... ცეცხლოვანი ტანგო აზარტში შედის...
შთა(ს) გონება ვეღარ უძლებს...
მატერიალური ღირებულებები
არასოდეს მხიბლავდა, მხოლოდ დღეს ვინატრე მქონოდა დიდი სახლი საიდანაც მუდამ შემეძლებოდა
მისი დანახვა...
..... ტანგო ლირიკამ შეცვალა...
__დღეს ის ჩვეულებრივი იყო, მაგრამ მაინც გამორჩეული...
მახსენდება მისი ბუნდოვანი,
ჩრდილში მყოფი მეორე ნახევარი... თითქოს ისიც კანონზომიერებით რომ მიისწრაფოდა სრულყოფილებისკენ...
..... სიმყუდროვეში საიდუმლო ბაღის
ლირიკა იღვრება...
__ო, როგორ მახსენდება მე... ის...
დღეს განსაკუთრებით მარტოსული
მეჩვენა... უწინ, როცა ვხედავდი მე მას, ვცდილობდი ჩემთვისაც მოექცია ყურადღება...
დღეს კი ის მხოლოდ მე მიყურებდა...
..... მახსენდება, მახსენდება
და მტკივა... მტკივა ო, როგორ მე ის...
..... სასულე ორკესტრი ეშხში შედის...
ყვითელ ავტობუსებს კვლავ გადააქვს
ქვეყნის მომავალი დარდი და სევდა... კონტროლიორიც მორიგ ჯარიმას ამოუწერს დაბნეულ და
დარცხვენილ სევდას...
__ყველა რომ ასე პირნათლად ასრულებდეს თავის
ვალს, მჯერა რომ...
ვიოლინოების შეხმატკბილებული ლეგატოები უტეხად
ცდებიან უკიდეგანო სულის საზღვრებს...
თუკი ორი მთვარე იქნებოდა
ცაზე, ალბათ ერთს შენს სახელს დავარქმევდი... ამ უკანასკნელს კი __ „სულის სიმებს“ ... ასე ურცხვად რომ უყვარს მასთან თამაში...
Hi, thanks for following my blog!
ReplyDelete