გზააბნეული...

გზააბნეული...

*  *  * 

მე მენატრება შენი დანახვა,
მაოცებს შენი მკრთალი თითები,

გზაზე მივდივარ დავეხეტები,

ბნელ გზას მინათებს ლამპიონები...

ქუჩაში ვდგევარ, და გზა არსით ჩანს,

ჰაერში ფრთხება ფრთები ყვავების,

რომ მიგატოვო, მითხარი რა ვქნა,

რაღა ვქნა, როცა არ გეყვარები...

მე და სიბნელე მივყვებით ღამეს,

სიჩუმე ყვირის სადღაც, ფანჯრიდან...

როცა მოვკვდები, არ შეგაწუხებ,

ვერ შეგაწუხებ ცივ სამარიდან...

ადამიანობს ყველა ვერაგი, 

დაბორიალობს სარკინოზები,

დაღამებისას მელანდებიან 

ფრთებშემოსხმული ანგელოზები...

გაშმაგებული მივწვდები ყურმილს...

გაშმაგებული ბოლთას სცემს ქნარი...

შემომადნება ხელში ყურმილი 

და პასუხს არ მცემს არც ერთი ქალი...

კრძალვით, შემკრთალი გადაშლი ალბომს,

სურათებს ხედავ, ნახავ ვბერდებით...

-ნუ მომიგონებ როცა დახედავ,

დახედე, როცა მოგაგონდები...

                           

                                                                         ბექა ფხაკაძე