უშენოდ...

წამები შლიან მარადისობას,

მოგონებები მთვარისკენ რბიან,

კვლავ უიმედოდ გავყურებ ზეცას,

კვლავ უშენობით მევლება სიო,

                                                       რომელსაც შენი სახელი ჰქვია...

მთვარესაც წაშლის დილის ნათება,

ალბათ ოდესღაც გიწოდებ წარსულს...

მინდა ამ ღამით თავი მოვიკლა

გადავეჩეხო უძირო უფსკრულს!..

მინდა ამ ღამით უკანასკნელად,

რომ გავიგონო ჩვეული ხმები,

ისევ ცას ვუმზერ, და უბედობა 

კვლავაც დამცინის... 

                                        აღარ ჩანს გზები...

შენ შემაყვარე ზამთრის პირას, ხეზე შემორჩენილი შემოდგომის უკანასკნელი ფოთოლი, რომელსაც შენი თმების სუნი აქვს...

შენ შემაყვარე შემოდგომის წყვდიადში ჩაძირული მზის ყურება და მზისგან მოჭრილი თვალების შუქი, რომელშიც შენი თმების ფერი ელვარებს...

მე მიყვარდა გაზაფხული... თბილი მზე და დილის ვარდი (რომელსაც შენი თმების სურნელი ასდის...)

ეხლა კი მე ვდგევარ გზაში, სადაც უმოწყალოდ დაჰქრის ქარი... და გაგეყარე მხოლოდ იმიტომ, რომ... უნებურად... ისე, ჩემთვის... სულ შემთხვევით... .......... ...