ფოთოლგაცვენილს, თმაჭაღარას სტირის ბუნება,
სიო მკრთომარე მობიბინე ველს ააღელვებს,
ამ თმაშიშველა ტყეებში დაჰქრის უდროოდ ქარი,
ვეღარ აჩერებს ვერც ბუნება, ვერც ჯადოქარი...
ლტოლვა, სურვილი, სულისკვეთება
იძრწვის და უნდა ისევ აჰვავდეს...
ფოთოლგაცვენილს, შესუსტებულსა
აწმყოს იმედით სულ აღარ სჩანდეს.
მორჩა... გათავდა, ამ სინანულის დრო, ჟამი უკვე გამოგველია...
მომავლის იმედს იტოვებს დარი, მაგრამ ახლოა ცივი ზამთარი....
No comments:
Post a Comment